дыятамі́т
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дыятамі́т |
дыятамі́ты |
| Р. |
дыятамі́ту |
дыятамі́таў |
| Д. |
дыятамі́ту |
дыятамі́там |
| В. |
дыятамі́т |
дыятамі́ты |
| Т. |
дыятамі́там |
дыятамі́тамі |
| М. |
дыятамі́це |
дыятамі́тах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
дыятамі́т, -ту м., горн. диатоми́т
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
диатоми́т горн. дыятамі́т, -ту м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)