дыяспо́ра
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дыяспо́ра |
дыяспо́ры |
| Р. |
дыяспо́ры |
дыяспо́р |
| Д. |
дыяспо́ры |
дыяспо́рам |
| В. |
дыяспо́ру |
дыяспо́ры |
| Т. |
дыяспо́рай
дыяспо́раю |
дыяспо́рамі |
| М. |
дыяспо́ры |
дыяспо́рах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дыяспо́ра ж., биол. диаспо́ра
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дыяспо́ра, ‑ы, ж.
Частка расліны, якая натуральна аддзяляецца і служыць для размнажэння (спора, семя, плод, клубень і пад.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)