дыэле́ктрык, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).

Рэчыва, цела, якое дрэнна праводзіць электрычны ток; неправаднік.

|| прым. дыэлектры́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дыэле́ктрык

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дыэле́ктрык дыэле́ктрыкі
Р. дыэле́ктрыка дыэле́ктрыкаў
Д. дыэле́ктрыку дыэле́ктрыкам
В. дыэле́ктрык дыэле́ктрыкі
Т. дыэле́ктрыкам дыэле́ктрыкамі
М. дыэле́ктрыку дыэле́ктрыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дыэле́ктрык м., физ. диэле́ктрик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дыэле́ктрык, ‑а, м.

Рэчыва, цела, якое не праводзіць або дрэнна праводзіць электрычны ток; ізалятар.

[Англ. dielectric.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

диэле́ктрик физ. дыэле́ктрык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)