дыз... (гл. дыс...), прыстаўка.

Ужыв. замест «дыс...» перад галоснымі, напр.: дызартрыя, дызасацыяцыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дыс... (а таксама дыз...), прыстаўка.

Абазначае парушэнне, разлад, страту чаго‑н.; адпавядае па значэнню прыстаўкам «раз...», «не...», напрыклад: дысгармонія, дыскваліфікацыя, дыслакацыя.

[Лац. dis..., грэч. dys...]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыс... (а таксама дыз...), прыстаўка.

Утварае дзеясловы і назоўнікі са знач. парушэння, адсутнасці або процілегласці, напр.: дысгарманіраваць, дыскваліфікаваць, дыскамфорт, дыслакацыя, дысфункцыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дыз..., прыстаўка (гл. дыс...).

Ужываецца замест «дыс...» перад галоснымі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Валачы́ць ’баранаваць’ (БРС, Шатал., Выг. дыс., Юрч.); ’часаць воўну’ (Юрч., Хрэст. дыял.), валакці, валакчы ’тс’ (Гарэц.), валачынне ’баранаванне’ (Выг. дыс.). Да валачы ’цягнуць’ < прасл. *volčiti, *velkti.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Абшэ́ўка ’манжэта’ (БРС, Бір. дыс.) да шыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кі́злы ’цуглі’ (Абабур. дыс.). Гл. кілзаць, келзаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ніштава́ты ’нядрэнны, добры’ (Бір. дыс.). Гл. нішто́.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Абго́ртваць, обгортваць ’акучваць’ (Выг. дыс., КСТ). Гл. гартаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вы́брысці ’выйсці’ (Янка Купала, Ванк. дыс.). Да брысці (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)