дымі́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дымі́на дымі́ны
Р. дымі́ны дымі́н
Д. дымі́не дымі́нам
В. дымі́ну дымі́ны
Т. дымі́най
дымі́наю		 дымі́намі
М. дымі́не дымі́нах

Крыніцы: tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дымі́на, ‑ы, ж.

У выразе: у дыміну — тое, што і у дым (гл. дым).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)