дымаку́р
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дымаку́р |
дымаку́ры |
| Р. |
дымаку́ра |
дымаку́раў |
| Д. |
дымаку́ру |
дымаку́рам |
| В. |
дымаку́р |
дымаку́ры |
| Т. |
дымаку́рам |
дымаку́рамі |
| М. |
дымаку́ры |
дымаку́рах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дымаку́р м., разг. дымоку́р
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дымоку́р м., обл. дымаку́р, -ра м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
курэц; дымакур, табакур (разм.)
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)