дуэ́ння
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дуэ́ння |
дуэ́нні |
| Р. |
дуэ́нні |
дуэ́нняў |
| Д. |
дуэ́нні |
дуэ́нням |
| В. |
дуэ́нню |
дуэ́нняў |
| Т. |
дуэ́нняй
дуэ́нняю |
дуэ́ннямі |
| М. |
дуэ́нні |
дуэ́ннях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дуэ́ння, ‑і, ж.
Уст. Апякунка, выхавальніца маладой жанчыны-дваранкі ў Іспаніі і некаторых іншых краінах.
[Ісп. duēna.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дуэ́нья уст. дуэ́ння, -нні ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)