духа́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Невялікі рэстаран, шынок на Каўказе, на Блізкім Усходзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

духа́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. духа́н духа́ны
Р. духа́на духа́наў
Д. духа́ну духа́нам
В. духа́н духа́ны
Т. духа́нам духа́намі
М. духа́не духа́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

духа́н м. духа́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

духа́н духа́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

духа́н, ‑а, м.

Невялікі рэстаран, шынок на Каўказе і Блізкім Усходзе.

[Ад араб. dukkān.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)