ду́ты, -ая, -ае.

1. Атрыманы шляхам выдзімання, пусты ўнутры.

Дутыя завушніцы.

2. перан. Перабольшаны, які не адпавядае сапраўднасці.

Дутыя лічбы.

Д. аўтарытэт.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ду́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ду́ты ду́тая ду́тае ду́тыя
Р. ду́тага ду́тай
ду́тае		 ду́тага ду́тых
Д. ду́таму ду́тай ду́таму ду́тым
В. ду́ты (неадуш.)
ду́тага (адуш.)		 ду́тую ду́тае ду́тыя (неадуш.)
ду́тых (адуш.)
Т. ду́тым ду́тай
ду́таю		 ду́тым ду́тымі
М. ду́тым ду́тай ду́тым ду́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ду́ты (фальшивый) ду́тый;

~тыя лі́чбы — ду́тые ци́фры

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ду́ты, ‑ая, ‑ае.

1. Прыгатаваны шляхам выдзімання. Дутая шкляная пасудзіна. // Напоўнены паветрам; надуты. Дутыя шыны.

2. перан. Разм. Наўмысна перабольшаны; несапраўдны, фальшывы. Дутыя лічбы. Дутая слава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Дэ́нтка ’камера веласіпеда’ (Сцяц., Сцяшк., Сл. паўн.-зах.). Запазычанне з польск. dętka ’тс’ (утварэнне суфіксам ‑к(а) ад dęty ’дуты, надуты’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ду́тый

1. (пустой внутри) выдзіма́ны, дзьму́ты;

2. перен. (преувеличенный) ду́ты;

ду́тые ци́фры ду́тыя лі́чбы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пусты́ннік ’посуд, іншы раз плецены’ (горац., Дзіц. фальк., 631). Магчыма, звязана з літ. pūstìnis ’выдуўны, дуты’, параўн. pūstìnės kėlnės ’галіфе’, г. зн. шырэйшы ў сярэдзіне, пукаты.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)