дута́р

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дута́р дутары́
Р. дутара́ дутаро́ў
Д. дутару́ дутара́м
В. дута́р дутары́
Т. дутаро́м дутара́мі
М. дутары́ дутара́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дута́р, -ра́ м., муз. дута́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дута́р муз. дута́р, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дута́р, ‑а, м.

Народны шчыпковы музычны інструмент з дзвюма струнамі на доўгім грыфе; пашыраны ў таджыкаў, туркменаў, узбекаў. Дутар крануўшы, Галасы таджычкі Рассыпалі пад струнны перабор. Калачынскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)