ду́мпкар

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ду́мпкар ду́мпкары
Р. ду́мпкара ду́мпкараў
Д. ду́мпкару ду́мпкарам
В. ду́мпкар ду́мпкары
Т. ду́мпкарам ду́мпкарамі
М. ду́мпкары ду́мпкарах

Іншыя варыянты: думпка́р.

Крыніцы: tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

думпка́р

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. думпка́р думпка́ры
Р. думпка́ра думпка́раў
Д. думпка́ру думпка́рам
В. думпка́р думпка́ры
Т. думпка́рам думпка́рамі
М. думпка́ры думпка́рах

Іншыя варыянты: ду́мпкар.

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

думпка́р м., ж.-д. думпка́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ду́мпкар ж.-д. ду́мпкар, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ду́мпкар, ‑а, м.

Спец. Вагон, які сам разгружаецца. Каляя пракладзена, думпкары ёсць. Шынклер.

[Англ. dump-car.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)