ду́ма
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ду́ма |
ду́мы |
| Р. |
ду́мы |
ду́м |
| Д. |
ду́ме |
ду́мам |
| В. |
ду́му |
ду́мы |
| Т. |
ду́май
ду́маю |
ду́мамі |
| М. |
ду́ме |
ду́мах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ду́ма¹, -ы, мн. -ы, дум, ж.
1. Роздум, разважанне.
Думу думаць.
2. Жанр украінскай гістарычнай народнай песні.
Казацкія думы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ду́ма², -ы, мн. -ы, дум, ж.
Назва розных органаў цэнтральнага, а таксама мясцовага кіраўніцтва ў Расіі ў розныя часы.
Дзяржаўная д.
Баярская д.
Гарадская д.
|| прым. ду́мны, -ая, -ае і ду́мскі, -ая, -ае.
Думныя баяры.
Думскі дэпутат.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ду́ма в разн. знач. ду́ма, -мы ж.;
Госуда́рственная Ду́ма Дзяржа́ўная Ду́ма;
боя́рская ду́ма ист. бая́рская ду́ма;
◊
ду́му ду́мать ду́му ду́маць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ду́ма I ж., в разн. знач. ду́ма;
ду́му ду́маць — ду́му ду́мать
ду́ма II ж. ду́ма;
Дзяржа́ўная д. — Госуда́рственная ду́ма
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ду́ма 1, ‑ы, ж.
1. Мысль, разважанне, роздум. Думы і развагі пра зямлю, пра лепшае жыццё не давалі спакою ні майму бацьку, ні ўсёй астатняй тутэйшай беднаце. Кулакоўскі. У самотнай цішы перад сном Думы думае маці. Гілевіч.
2. Жанр гістарычнага народнага ўкраінскага эпасу, а таксама творы гэтага жанру. // Род вершаў на грамадзянскія, палітычныя тэмы ў рускай паэзіі пачатку 19 ст.
ду́ма 2, ‑ы, ж.
Выбарны орган цэнтральнай або мясцовага кіравання ў дарэвалюцыйнай Расіі. Баярская дума. Дзяржаўная дума. Гарадская дума.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ду́ма 1 ’дума, думка’, ду́маць, таксама дума́ ’думка’ (Нас., Касп., Шат.). Лексемы *duma, *dumati вядомы амаль ва ўсіх слав. мовах (акрамя чэш. і славац., дзе dumati, dumať запазычаны з польск.). Семантыка іх розная (’думаць’, ’памятаць’, ’гаварыць’, ’меркаваць’ і г. д.); падрабязны агляд форм, значэння гл. у Трубачова, Эт. сл., 5, 154–156. Найбольш абгрунтаванай этымалагічнай версіяй (агляд версій у Трубачова, там жа) з’яўляецца дапушчэнне сувязі *duma, *dumati з *dъmǫ, *dǫti ’дуць’ (адсюль і шматлікасць семантыкі адпаведных слоў у слав. мовах). Параўн. яшчэ Мартынаў, Лекс. взаим., 82–84. Ад *dumati ўтвораны бел. ду́мка, укр. ду́мка.
Ду́ма 2 ’ганарыстасць, пыха’ (Нас.). Запазычанне з польск. duma ’тс’, якое звычайна лічыцца герм. па паходжанню. Гл. Слаўскі, 1, 179; Брукнер, 103. Параўн. і ду́мны ’горды, ганарысты’ (гл.). Гл. яшчэ Трубачоў, Эт. сл., 5, 154–156.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ду́мскі, ‑ая, ‑ае.
Звязаны з дзяржаўнай або гарадской думай (гл. дума 2). Думская фракцыя сацыял-дэмакратаў. Думская дзейнасць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
О́дум (*водум) ’задуменне’ (ТСБМ, Нас., Сцяшк.) да адумацца ’надумацца, прыйсці да думкі’ (ТС, 248). Гл. дума.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мысль, ‑і, ж.
1. Тое, што і думка (у 2 знач.).
2. Тое, што і дума 1 (у 1 знач.). Прымоўклі хлопцы ў тлуме мыслі. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)