дуле́б
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дуле́б |
дуле́бы |
| Р. |
дуле́ба |
дуле́баў |
| Д. |
дуле́бу |
дуле́бам |
| В. |
дуле́ба |
дуле́баў |
| Т. |
дуле́бам |
дуле́бамі |
| М. |
дуле́бе |
дуле́бах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дуле́бы, ‑аў; адз. дулеб, ‑а, м.
Старажытнае ўсходнеславянскае племя, якое жыло ў вярхоўях Заходняга Буга і Прыпяці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)