ду́крыць

‘дукрыць што-небудзь (ён усё дукрыць) і без прамога дапаўнення (дукрыць у справе)’

дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. ду́кру ду́крым
2-я ас. ду́крыш ду́крыце
3-я ас. ду́крыць ду́краць
Прошлы час
м. ду́крыў ду́крылі
ж. ду́крыла
н. ду́крыла
Загадны лад
2-я ас. ду́кры ду́крыце
Дзеепрыслоўе
цяп. час ду́крачы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Ду́крыць ’разумець’ (Касп.), дукры́ць ’вучыць, настаўляць’ (Жд. 2). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)