дуда́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дуда́к дудакі́
Р. дудака́ дудако́ў
Д. дудаку́ дудака́м
В. дудака́ дудако́ў
Т. дудако́м дудака́мі
М. дудаку́ дудака́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дуда́к зоол., обл. дуда́к, -ка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дуда́к, -ка́ м., зоол., обл. дрофа́ ж., дуда́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ду́дкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Ду́дкі
Р. Ду́дак
Ду́дкаў
Д. Ду́дкам
В. Ду́дкі
Т. Ду́дкамі
М. Ду́дках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ду́дка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ду́дка ду́дкі
Р. ду́дкі ду́дак
Д. ду́дцы ду́дкам
В. ду́дку ду́дкі
Т. ду́дкай
ду́дкаю		 ду́дкамі
М. ду́дцы ду́дках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ду́дка, ‑і, ДМ ‑дцы; Р мн. ‑дак; ж.

1. Народны духавы музычны інструмент у выглядзе драўлянай або чарацянай трубкі з круглымі дзірачкамі. За бакавым узгоркам чуліся высвісты пастуховых дудак. Гартны.

2. Разм. Сцябліна, звычайна пустая ўнутры. Дудкі чароту. □ Я іду паўз платы, за якімі зелянеюць дудкі цыбулі. Наўроцкі.

•••

Іграць у адну дудку гл. іграць.

Скакаць пад чыю дудку гл. скакаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)