дуб’ё, -я́, н., зб. (разм.).

1. Палкі, колле і пад.

2. перан. Пра тупых, бесталковых людзей (пагард.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Дуб’ё́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Дуб’ё́
Р. Дуб’я
Д. Дуб’ю
В. Дуб’ё́
Т. Дуб’ё́м
М. Дуб’і

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дуб’ё́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. дуб’ё́
Р. дуб’я́
Д. дуб’ю́
В. дуб’ё́
Т. дуб’ём
М. дуб’і́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дуб’ё ср., собир.

1. (колья, палки) дубьё;

2. прост., бран. дубьё;

◊ не рублём, дык дуб’ём — погов. не рублём, так дубьём

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дуб’ё, ‑я, н., зб.

Разм.

1. Дубовыя палкі, колле.

2. Пагард. Пра тупых, бесталковых людзей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дубьё ср., собир.

1. друкі́, -ко́ў, ед. друк, род. друка́ м., калы́, -ло́ў, ед. кол, род. кала́ м.;

2. прост., бран. дуб’ё, -б’я́ ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)