Дубо́к

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Дубо́к
Р. Дубка́
Д. Дубку́
В. Дубо́к
Т. Дубко́м
М. Дубку́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дубо́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дубо́к дубкі́
Р. дубка́ дубко́ў
Д. дубку́ дубка́м
В. дубо́к дубкі́
Т. дубко́м дубка́мі
М. дубку́ дубка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дубо́к уменьш.-ласк. дубо́к, -бка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дубо́к, -бка́ м., уменьш.-ласк. дубо́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дубо́к, ‑бка, м.

Памянш.-ласк. да дуб (у 1 знач.); малады невялікі дуб. А тым часам пачаўся лес, — спачатку кусты на куп’і, пасля, прылесак — бярозкі, дубкі, алешнік, елачкі. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дуб, -а і -у, мн. дубы́, -о́ў, м.

1. -а. Буйное лісцевае дрэва сямейства букавых з цвёрдай драўнінай і пладамі-жалудамі.

Д. галлё распусціў.

2. -у, толькі адз. Драўніна гэтага дрэва.

Бочка з дубу.

3. -а, перан. Пра высокага, моцнага чалавека або пра неразумнага чалавека (разм.).

|| памянш.ласк. дубо́к, -бка́, мн. -бкі́, -бко́ў, м. (да 1 знач.) і дубо́чак, -чка, мн. -чкі, -чкаў, м. (да 1 знач.).

|| прым. дубо́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

увышыню́, прысл.

Уверх, угару.

Дубок падняўся ў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

засо́хнуць сов., в разн. знач. засо́хнуть;

гразь ~хла — грязь засо́хла;

дубо́к засо́х — дубо́к засо́х

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

увышыню́, прысл.

Тое, што і увысь. Дубок падаўся ўвышыню, Страйней выглядваюць сасонкі, І на рабінцы ўпершыню Пачалі налівацца гронкі. Матэвушаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маладзе́нькі, ‑ая, ‑ае.

Ласк. да малады (у 1–3 знач.); надта малады. Маладзенькі дубок. □ Гэта была гаспадарова дачка, зусім маладзенькая яшчэ дзяўчына. Зарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)