дуайе́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дуайе́н дуайе́ны
Р. дуайе́на дуайе́наў
Д. дуайе́ну дуайе́нам
В. дуайе́на дуайе́наў
Т. дуайе́нам дуайе́намі
М. дуайе́не дуайе́нах

Крыніцы: tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дуайе́н дипл. дуае́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дуайе́н, ‑а, м.

Асоба, што ўзначальвае дыпламатычны корпус у якой-небудзь краіне як дыпламатычны прадстаўнік, вышэйшы па рангу; старэйшына дыпламатычнага корпуса.

[Фр. doyen — старшыня.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дуае́н м., дип. дуайе́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)