дуае́н
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дуае́н |
дуае́ны |
| Р. |
дуае́на |
дуае́наў |
| Д. |
дуае́ну |
дуае́нам |
| В. |
дуае́на |
дуае́наў |
| Т. |
дуае́нам |
дуае́намі |
| М. |
дуае́не |
дуае́нах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дуайе́н дипл. дуае́н, -на м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)