дрэсірава́ны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
дрэсірава́ны |
дрэсірава́ная |
дрэсірава́нае |
дрэсірава́ныя |
| Р. |
дрэсірава́нага |
дрэсірава́най
дрэсірава́нае |
дрэсірава́нага |
дрэсірава́ных |
| Д. |
дрэсірава́наму |
дрэсірава́най |
дрэсірава́наму |
дрэсірава́ным |
| В. |
дрэсірава́ны (неадуш.)
дрэсірава́нага (адуш.) |
дрэсірава́ную |
дрэсірава́нае |
дрэсірава́ныя (неадуш.)
дрэсірава́ных (адуш.) |
| Т. |
дрэсірава́ным |
дрэсірава́най
дрэсірава́наю |
дрэсірава́ным |
дрэсірава́нымі |
| М. |
дрэсірава́ным |
дрэсірава́най |
дрэсірава́ным |
дрэсірава́ных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дрэсірава́ны
дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, незакончанае трыванне
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
дрэсірава́ны |
дрэсірава́ная |
дрэсірава́нае |
дрэсірава́ныя |
| Р. |
дрэсірава́нага |
дрэсірава́най
дрэсірава́нае |
дрэсірава́нага |
дрэсірава́ных |
| Д. |
дрэсірава́наму |
дрэсірава́най |
дрэсірава́наму |
дрэсірава́ным |
| В. |
дрэсірава́ны (неадуш.)
дрэсірава́нага (адуш.) |
дрэсірава́ную |
дрэсірава́нае |
дрэсірава́ныя (неадуш.)
дрэсірава́ных (адуш.) |
| Т. |
дрэсірава́ным |
дрэсірава́най
дрэсірава́наю |
дрэсірава́ным |
дрэсірава́нымі |
| М. |
дрэсірава́ным |
дрэсірава́най |
дрэсірава́ным |
дрэсірава́ных |
Кароткая форма: дрэсірава́на.
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дрэсірава́ны прич., прил. дрессиро́ванный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дрэсірава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад дрэсіраваць.
2. у знач. прым. Які прайшоў дрэсіроўку; абучаны, вучоны (пра жывёл). Дрэсіраваны сабака. Дрэсіраваны мядзведзь.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дрессиро́ванный дрэсірава́ны;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вучо́ны, -ая, -ае.
1. Вывучаны, навучаны чаму-н.
Не вучы вучонага (прыказка). В. мядзведзь (дрэсіраваны).
2. Высокаадукаваны, які многа ведае ў галіне якой-н. навукі.
В. чалавек.
В. садавод.
3. Які мае адносіны да навукі, навуковы.
Вучонае званне.
Вучоная ступень.
4. у знач. наз. вучо́ны, -ага, мн. -ыя, -ых, м. Спецыяліст у якой-н. галіне навукі.
Выдатны в.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вучо́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Які набыў спецыяльную падрыхтоўку ў галіне якіх‑н. ведаў. Вучоны садавод. // Разм. Пісьменны, адукаваны. Вучоны чалавек. □ [Тата:] — Тут, у школе, народ вучоны, займаецца сур’ёзнай справай. Брыль. // Разм. Дрэсіраваны (пра жывёл). Вучоны мядзведзь. □ Вучоны сабака, які быў у следчых людзей, увесь час нюхаў дарогу ад аграбленага банка. Чорны. // Які атрымаў урок, прыдбаў вопыт у чым‑н.
2. у знач. наз. вучо́ны, ‑ага, м. Кваліфікаваны спецыяліст у якой‑н. галіне навукі; даследчык. Малады вучоны. Выдатны вучоны. □ Міхась Рамановіч скончыў і пажадаў вучоным далейшых поспехаў. Паслядовіч.
3. Які мае адносіны да навукі, звязаны з навукай. Вучонае званне. Вучоная ступень. Вучоны савет.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)