дрэсірава́ны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. дрэсірава́ны дрэсірава́ная дрэсірава́нае дрэсірава́ныя
Р. дрэсірава́нага дрэсірава́най
дрэсірава́нае
дрэсірава́нага дрэсірава́ных
Д. дрэсірава́наму дрэсірава́най дрэсірава́наму дрэсірава́ным
В. дрэсірава́ны (неадуш.)
дрэсірава́нага (адуш.)
дрэсірава́ную дрэсірава́нае дрэсірава́ныя (неадуш.)
дрэсірава́ных (адуш.)
Т. дрэсірава́ным дрэсірава́най
дрэсірава́наю
дрэсірава́ным дрэсірава́нымі
М. дрэсірава́ным дрэсірава́най дрэсірава́ным дрэсірава́ных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дрэсірава́ны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, незакончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. дрэсірава́ны дрэсірава́ная дрэсірава́нае дрэсірава́ныя
Р. дрэсірава́нага дрэсірава́най
дрэсірава́нае
дрэсірава́нага дрэсірава́ных
Д. дрэсірава́наму дрэсірава́най дрэсірава́наму дрэсірава́ным
В. дрэсірава́ны (неадуш.)
дрэсірава́нага (адуш.)
дрэсірава́ную дрэсірава́нае дрэсірава́ныя (неадуш.)
дрэсірава́ных (адуш.)
Т. дрэсірава́ным дрэсірава́най
дрэсірава́наю
дрэсірава́ным дрэсірава́нымі
М. дрэсірава́ным дрэсірава́най дрэсірава́ным дрэсірава́ных

Кароткая форма: дрэсірава́на.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дрэсірава́ны прич., прил. дрессиро́ванный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дрэсірава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад дрэсіраваць.

2. у знач. прым. Які прайшоў дрэсіроўку; абучаны, вучоны (пра жывёл). Дрэсіраваны сабака. Дрэсіраваны мядзведзь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дрэсірава́ны dressert, bgerichtet;

дрэсірава́ны конь ein dressertes Pferd

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дрессиро́ванный дрэсірава́ны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вучо́ны, -ая, -ае.

1. Вывучаны, навучаны чаму-н.

Не вучы вучонага (прыказка). В. мядзведзь (дрэсіраваны).

2. Высокаадукаваны, які многа ведае ў галіне якой-н. навукі.

В. чалавек.

В. садавод.

3. Які мае адносіны да навукі, навуковы.

Вучонае званне.

Вучоная ступень.

4. у знач. наз. вучо́ны, -ага, мн. -ыя, -ых, м. Спецыяліст у якой-н. галіне навукі.

Выдатны в.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вучо́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Які набыў спецыяльную падрыхтоўку ў галіне якіх‑н. ведаў. Вучоны садавод. // Разм. Пісьменны, адукаваны. Вучоны чалавек. □ [Тата:] — Тут, у школе, народ вучоны, займаецца сур’ёзнай справай. Брыль. // Разм. Дрэсіраваны (пра жывёл). Вучоны мядзведзь. □ Вучоны сабака, які быў у следчых людзей, увесь час нюхаў дарогу ад аграбленага банка. Чорны. // Які атрымаў урок, прыдбаў вопыт у чым‑н.

2. у знач. наз. вучо́ны, ‑ага, м. Кваліфікаваны спецыяліст у якой‑н. галіне навукі; даследчык. Малады вучоны. Выдатны вучоны. □ Міхась Рамановіч скончыў і пажадаў вучоным далейшых поспехаў. Паслядовіч.

3. Які мае адносіны да навукі, звязаны з навукай. Вучонае званне. Вучоная ступень. Вучоны савет.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вучо́ны

1. (пра чалавека) gelhrt;

2. (у адносінах да навукі) gelhrt, wssenschaftlich;

вучо́нае грама́дства wssenschaftliche Gesllschaft;

вучо́ная ступе́нь akadmischer Grad;

вучо́нае зва́нне Professrentitel m -s, -;

3. (дрэсіраваны) bgerichtet, dressert;

4. у знач. наз. м. Gelhrte (sub) m -n, -n, Wssenschaftler m -s, -;

сусве́тны вучо́ны ein Gelhrter von Wltruhm

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)