дрыг, выкл., у знач. вык. (разм.).
Ужыв. ў значэнні дзеясловаў дрыгаць і дрыгануць.
Жарабя д. нагой.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дры́г
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
дры́г |
| Р. |
дры́гу |
| Д. |
дры́гу |
| В. |
дры́г |
| Т. |
дры́гам |
| М. |
дры́гу |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дры́г
выклічнік
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дрыг межд. в знач. сказ., разг. дрыг
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дрыг, выкл. у знач. вык.
Разм. Ужываецца ў значэнні дзеясл. дрыгаць і дрыгануць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ву́дрыг плакаць прысл. ’моцна, усхліпваючы, плакаць’ (З нар. сл., калінк.). З в‑ і дрыг (да дрыжаць, дрыготка) з устаўным у, дзе дрыг першапачаткова вінавальны склон (параўн. рус. навзрыд, вдребезги і г. д.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)