дружы́нніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дружы́нніца дружы́нніцы
Р. дружы́нніцы дружы́нніц
Д. дружы́нніцы дружы́нніцам
В. дружы́нніцу дружы́нніц
Т. дружы́нніцай
дружы́нніцаю		 дружы́нніцамі
М. дружы́нніцы дружы́нніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дружы́нніца ж. дружи́нница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дружы́нніца, ‑ы, ж.

Жан. да дружыннік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дружы́ннік, -а, мн. -і, -аў, м.

Член дружыны.

Дружыннікі князя Ігара.

Дружыннікі сачылі за парадкам у парку.

|| ж. дружы́нніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дружи́нница дружы́нніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)