друга...

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «другі», напрыклад: другакласнік, другакурснік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дру́г

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. дру́г
Р. дру́га
Д. дру́гу
В. дру́га
Т. дру́гам
М. дру́гу
Кл. дру́жа

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

каха́цца несов. люби́ть друг дру́га

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

віта́цца несов. здоро́ваться, приве́тствовать друг дру́га

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

любі́цца несов., разг. люби́ть друг дру́га; люби́ться;

яны́ даўно́ лю́бяцца — они́ давно́ лю́бят друг дру́га

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

змілава́цца сов., разг. полюби́ть друг дру́га, слюби́ться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пакаха́цца сов., разг. полюби́ть друг дру́га, слюби́ться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дружи́ще (в обращении) разг. друг, род. дру́га м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

слюби́ться сов., прост. (полюбить друг друга) злюбі́цца, пакаха́цца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Плаву́жнік, плаву́ікнік ’плытагон’ (в.-дзв., Сл. ПЗБ). Відавочна, узыходзіць да ’плавуга (як вон друга, валацуга), да якога пазней далучыўся ‑нік (< прасл. *ьnikь) для абазначэння асобы паводле ўласцівага ёй дзеяння.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)