драпа́к¹, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Спружыноўка, культыватар.

|| прым. драпа́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

драпа́к², -а́, м.

У выразе: даць (задаць) драпака (разм.) — кінуцца наўцёкі; уцячы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

драпа́к

‘танец’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. драпа́к
Р. драпака́
Д. драпаку́
В. драпа́к
Т. драпако́м
М. драпаку́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

драпа́к

‘прылада’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. драпа́к драпакі́
Р. драпака́ драпако́ў
Д. драпаку́ драпака́м
В. драпа́к драпакі́
Т. драпако́м драпака́мі
М. драпаку́ драпака́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

драпа́к

I -ка́ м., с.-х. культива́тор

II: даць ~ка́ зада́ть дёру (стрекача́, стречка́)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

драпа́к ​1, ‑а, м.

Уст. Спружыноўка.

драпа́к ​2, ‑а, м.

У выразе: даць (задаць) драпака гл. даць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дра́пкі

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. дра́пкі
Р. дра́пак
Д. дра́пкам
В. дра́пкі
Т. дра́пкамі
М. дра́пках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Тарпа́к ’спружыноўка’, тарпа́чыць ’баранаваць спружыноўкай’ (мёрск., ЖНС), сюды ж тарпа́чык (тырпа́чык) ’зламаны ножык’ (Бяльк.). Няясна; параўн. польск. дыял. tarpać ’рваць, драць, тармасіць, тузаць’, параўн. іншую назву спружыноўкі — драпа́к (ТСБМ).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Трапа́к 1 (трыпа́к) ’барана-спружыноўка’ (рас., Шатал.; лудз., брасл., Сл. ПЗБ). З драпа́к ’спружыноўка’, якое з польск. drapacz ’від культыватара для рыхлення глебы’. Сюды ж трапа́чыць ’баранаваць спружыноўкай’, трапа́ч ’барана-спружыноўка’ (рас., Шатал.).

Трапа́к 2 (trepák) ’падстаўка, якая выкарыстоўваецца пры трапанні льну’ (шальч., Сл. ПЗБ; АБ, 9). Відаць, адаптаванае польск. trzepak ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)