дзіцянё́

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, ніякі род, рознаскланяльны

адз. мн.
Н. дзіцянё́ дзіцяня́ты
Р. дзіцяня́ці дзіцяня́т
Д. дзіцяня́ці дзіцяня́там
В. дзіцянё́ дзіцяня́т
Т. дзіцянё́м дзіцяня́тамі
М. дзіцяня́ці дзіцяня́тах

Іншыя варыянты: дзіцяня́.

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дзіцяня́ і дзіцянё, -ня́ці, мн. -ня́ты, -ня́т, н.

Тое, што і дзіця (дзіцё).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзіцяня́ и дзіцянё, -ня́ці ср.

1. прям., перен. ребёнок м., дитя́; младе́нец м.;

2. (о животном) детёныш м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзіцяня́ і дзіцянё, дзіцяняці, ДМ дзіцяняці, Т дзіцянём, н.

Тое, што і дзіця (у 1, 2 знач.). Варушыцца Ганна, ціхенька супакойвае дзіцянё і штось ласкава-ласкава гугніць свайму маленькаму сыну. Колас. І ад таго, што гэтае дзіцянё не сагнулася і не сагнецца і ідзе сабе моцна па дарозе, — стала мне радасна. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзіцяня́

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, ніякі род, рознаскланяльны

адз. мн.
Н. дзіцяня́ дзіцяня́ты
Р. дзіцяня́ці дзіцяня́т
Д. дзіцяня́ці дзіцяня́там
В. дзіцяня́ дзіцяня́т
Т. дзіцянё́м дзіцяня́тамі
М. дзіцяня́ці дзіцяня́тах

Іншыя варыянты: дзіцянё́.

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

выдраня́ і выдранё, ‑няці; мн. ‑няты, ‑нят; н.

Дзіцянё выдры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

детёныш м. дзіцяня́ и дзіцянё, -ня́ці ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

младе́нец м. дзіця́ и дзіцё, -ця́ці ср., дзіцяня́ и дзіцянё, -ня́ці ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ребёнок м. дзіця́, -ця́ці ср., дзіцяня́ и дзіцянё, -ня́ці ср.;

грудно́й ребёнок грудно́е дзіця́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

струме́ністы, ‑ая, ‑ае.

1. У выглядзе струменяў, які складаецца са струменяў. Струменісты ручай. □ [Іванка] прывыкаў да ўсяго гэтага, асцярожна ладкуючыся ля жалязкі з вуголлем, якое яшчэ недзе тлела, мусіць, бо інакш адкуль бы ішоў гэты радкаваты струменісты дух. М. Стральцоў. Адкуль толькі ўзяўся, падзьмуў вільготны, струменісты вецер. Ракітны.

2. Паэт. Які цячэ струменямі, які струменіцца. Дарэмна сонца дзіцянё гукала Праз скошаныя шызыя лугі, — Не ўгледзела яго, не прычакала з-за гаманкой струменістай смугі. Гаўрусёў. // перан. Хвалісты. Струменістая тонкая тканіна мяккай .. сукенкі збягала плынна долу, як ззяннем налівала пругкія маладыя ногі. Мурашка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)