дзі́ньканне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дзі́ньканне |
дзі́ньканні |
| Р. |
дзі́нькання |
дзі́ньканняў |
| Д. |
дзі́ньканню |
дзі́ньканням |
| В. |
дзі́ньканне |
дзі́ньканні |
| Т. |
дзі́ньканнем |
дзі́ньканнямі |
| М. |
дзі́ньканні |
дзі́ньканнях |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дзі́ньканне,
гл. дзынканне.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дзы́ньканне і дзі́ньканне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. дзынкаць, дзінькаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Гэты звон не быў падобны ні на звон патэльні аб прыпечак, ні па дзынканне конскіх цугляў. Краўчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дзи́ньканье дзі́ньканне, -ння ср., дзы́нканне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)