дзі́кі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. дзі́кі дзі́кая дзі́кае дзі́кія
Р. дзі́кага дзі́кай
дзі́кае		 дзі́кага дзі́кіх
Д. дзі́каму дзі́кай дзі́каму дзі́кім
В. дзі́кі (неадуш.)
дзі́кага (адуш.)		 дзі́кую дзі́кае дзі́кія (неадуш.)
дзі́кіх (адуш.)
Т. дзі́кім дзі́кай
дзі́каю		 дзі́кім дзі́кімі
М. дзі́кім дзі́кай дзі́кім дзі́кіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вепручы́на, -ы, ж.

Мяса дзікай свінні.

Пакаштаваць вепручыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вепр, -а, мн. -ы, -аў, м.

Самец дзікай свінні; дзік.

|| прым. вяпро́вы, -ая, -ае.

Вяпровая шынка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

акулірава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; -рава́ны; зак. і незак., што (спец.).

Прышчапіць (прышчэпліваць) да дзікай расліны вочка культурнай расліны.

А. дзічку.

|| наз. акулірава́нне, -я, н. і акуліро́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

холадаўсто́йлівасць, ‑і, ж.

Уласцівасць холадаўстойлівага. Холадаўстойлівасць дзікай пшаніцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тупадзю́бка, ‑і, ДМ ‑бцы; Р мн. ‑бак; ж.

Род дзікай качкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вепр, ‑а, м.

Самец дзікай свінні; дзік. За старым вепрам цягнуцца крыху меншыя за яго свінні, за імі некалькі падсвінкаў. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Піскора ’від дзікай качкі’ (ТС). Да піск (гл.). Суф. ‑ор‑а першапачаткова меў экспрэсную функцыю, параўн. прасл. *sykora ’сініца, Parus’, *сіё tvora ’дзятва’ (Слаўскі, SP, 2, 25).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Лаўцу́-саўцу́ ’пажаданне поспехаў паляўнічаму, рыбаку’ (Касп.). Да лавёці (гл.). Другая частка выразу, відавочна, звязапа з назвай дзікай качкі-крохаля — савук (Інстр. 2). Параўн. таксама саўлюк ’абы-што’ (Вяр.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бык¹, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Самец буйной рагатай жывёлы, дзікай і свойскай.

Бой быкоў.

Племянны б.

2. звычайна мн. Падсямейства буйных жвачных млекакормячых (тур, бізон, зубр і пад.).

◊

Браць быка за рогі (разм.) — пачынаць дзейнічаць энергічна, з галоўнага.

|| памянш. бычо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м. Быць бычку на вяровачцы (прыказка).

|| прым. бычы́ны, -ая, -ае і быча́чы, -ая, -ае.

Нораў бычачы, а розум цялячы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)