дзы́нканне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дзы́нканне дзы́нканні
Р. дзы́нкання дзы́нканняў
Д. дзы́нканню дзы́нканням
В. дзы́нканне дзы́нканні
Т. дзы́нканнем дзы́нканнямі
М. дзы́нканні дзы́нканнях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дзы́нканне ср.

1. звя́канье; бря́канье, бренча́ние;

2. гуде́ние, жужжа́ние, зуде́ние;

1, 2 см. дзы́нкаць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзі́ньканне,

гл. дзынканне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзвы́нканне ср., см. дзы́нканне

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзи́ньканье дзі́ньканне, -ння ср., дзы́нканне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзы́ньканне і дзі́ньканне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. дзынкаць, дзінькаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Гэты звон не быў падобны ні на звон патэльні аб прыпечак, ні па дзынканне конскіх цугляў. Краўчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)