дзеравя́нік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дзеравя́нік |
дзеравя́нікі |
| Р. |
дзеравя́ніка |
дзеравя́нікаў |
| Д. |
дзеравя́ніку |
дзеравя́нікам |
| В. |
дзеравя́нік |
дзеравя́нікі |
| Т. |
дзеравя́нікам |
дзеравя́нікамі |
| М. |
дзеравя́ніку |
дзеравя́ніках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дзеравя́нікі, ‑аў; адз. дзеравянік, ‑а, м.
Абл. Дзеравяшкі (у 3 знач.). [Самалёт] пачулі ўсе, і.. нават Міколка — унук Гаўрылы Андрэевіча, — насунуўшы на ногі дзеравянікі, выбег да дзеда. Дудо.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)