Verbum

анлайнавы слоўнік

двухчле́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

двухчле́н, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Алгебраічны выраз, які ўяўляе сабой суму або рознасць двух адначленаў; біном.

|| прым. двухчле́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

двухчле́н м., мат. двучле́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

двухчле́н, ‑а, м.

Сума або рознасць двух алгебраічных выразаў (членаў); біном.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

біно́м, -а, м.

Алгебраічны выраз, які ўяўляе сабой суму або розніцу адначленаў; двухчлен.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

двучле́н мат. двухчле́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

біно́м, ‑а, м.

Сума або рознасць двух алгебраічных выразаў, якія завуцца членамі; двухчлен. Біном Ньютана.

[Ад лац. bis — двойчы і грэч. nomos — частка, раздзел.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзяле́нне ср., в разн. знач. деле́ние; (на члены — ещё) члене́ние;

дз. на ча́сткі — деле́ние (члене́ние) на ча́сти;

зрабі́ць дз. трохчле́на на двухчле́н — произвести́ деле́ние трёхчле́на на двучле́н;

асно́ва ~ння — основа́ние деле́ния;

дз. кле́ткі — деле́ние кле́тки;

нане́сці ~нні — нанести́ деле́ния

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)