дво́рнічыха

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дво́рнічыха дво́рнічыхі
Р. дво́рнічыхі дво́рнічых
Д. дво́рнічысе дво́рнічыхам
В. дво́рнічыху дво́рнічых
Т. дво́рнічыхай
дво́рнічыхаю		 дво́рнічыхамі
М. дво́рнічысе дво́рнічыхах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дво́рнічыха ж., разг. дво́рничиха

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дво́рнічыха, ‑і, ДМ ‑чысе, ж.

Разм.

1. Жан. да дворнік (у 1 знач.).

2. Жонка дворніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дво́рнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Работнік, які падтрымлівае чысціню і парадак на двары і на вуліцы каля дома.

2. Прыстасаванне для механічнага ачышчэння ветравога шкла ў машыне ад снегу, вільгаці, пылу і інш.

|| ж. дво́рнічыха, -і, ДМ -чысе, мн. -і, -чых (да 1 знач.; разм.).

|| прым. дво́рніцкі, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дво́рничиха разг. дво́рнічыха, -хі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)