даччы́н

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. даччы́н даччына́ даччыно́ даччы́ны
даччы́ныя
Р. даччы́нага даччыно́й
даччыно́е		 даччыно́га даччы́ных
Д. даччы́наму даччыно́й даччыно́му даччы́ным
В. даччы́н (неадуш.)
даччы́нага (адуш.)		 даччыну́ даччыно́ даччы́ны (неадуш.)
даччы́ныя (неадуш.)
даччы́ных (адуш.)
Т. даччы́ным даччыно́й
даччыно́ю		 даччыны́м даччы́нымі
М. даччы́ным даччыно́й даччыны́м даччы́ных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

даччы́н доче́рний, разг. до́черин, доче́рнин

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даччы́н, ‑а́, ‑о́.

Які належыць дачцэ. Даччына хата. Даччыно вяселле. Даччын сын.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дачка́, -і́, ДМ дачцэ́, мн. до́чкі і (з ліч. 2, 3, 4) дачкі́, дачо́к, ж.

1. Асоба жаночага полу ў адносінах да сваіх бацькоў.

2. Жанчына як носьбіт лепшых рыс свайго народа, грамадства, краіны (высок.).

Вера Харужая — слаўная д. беларускага народа.

|| памянш.-ласк. дачу́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж. (да 1 знач.) і до́чухна, -ы, мн. -ы, -аў, ж. (да 1 знач.).

|| прым. даччы́н, -а́, -о́ (да 1 знач.).

Даччына сукенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

до́чкин даччы́н;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

доче́рнин прост. даччы́н.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

доче́рний

1. даччы́н;

2. спец. даччы́ны;

доче́рняя фи́рма даччы́ная фі́рма;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)