дафі́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дафі́н дафі́ны
Р. дафі́на дафі́наў
Д. дафі́ну дафі́нам
В. дафі́на дафі́наў
Т. дафі́нам дафі́намі
М. дафі́не дафі́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дафі́н м., ист. дофи́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дафі́н, ‑а, м.

Тытул наследніка трону ў Францыі (да ліпеньскай рэвалюцыі 1830 г.). // Асоба, якая мела гэты тытул.

[Фр. dauphin.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дафі́на

‘жонка дафіна - наследніка французскага прастола’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дафі́на дафі́ны
Р. дафі́ны дафі́н
Д. дафі́не дафі́нам
В. дафі́ну дафі́н
Т. дафі́най
дафі́наю		 дафі́намі
М. дафі́не дафі́нах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дофи́н ист. дафі́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)