дарубі́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. дарублю́ дару́бім
2-я ас. дару́біш дару́біце
3-я ас. дару́біць дару́бяць
Прошлы час
м. дарубі́ў дарубі́лі
ж. дарубі́ла
н. дарубі́ла
Загадны лад
2-я ас. дарубі́ дарубі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час дарубі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дарубі́ць I сов., порт. зако́нчить подру́бку

дарубі́ць II сов., плотн., горн. доруби́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дарубі́ць ​1, ‑рублю, ‑рубіш, ‑рубіць; зак., што.

Завяршыць рубку; давесці рубку да якога‑н. месца. Дарубіць зруб. Дарубіць хату да вакон.

дарубі́ць ​2, ‑рублю, ‑рубіш, ‑рубіць; зак., што.

Скончыць падрубку (падшыўку); падрубіць. Дарубіць ручнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дару́бліваць ​1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да дарубіць ​1.

дару́бліваць ​2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да дарубіць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дару́блены ​1, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад дарубіць ​1.

дару́блены ​2, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад дарубіць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

доруби́ть сов.

1. дасячы́;

2. плот., горн. дарубі́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)