дапы́тванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. дапы́тванне
Р. дапы́твання
Д. дапы́тванню
В. дапы́тванне
Т. дапы́тваннем
М. дапы́тванні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дапы́тванне ср. разузнава́ние; см. дапы́твацца I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дапы́тванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. дапытваць (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

допра́шивание ср. дапы́тванне, -ння ср., до́пыт, -ту м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

опра́шивание

1. апы́тванне, -ння ср.;

2. дапы́тванне, -ння ср.; см. опра́шивать;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пыта́нне ’запытанне, дапытванне’: безъ пытання прызнався (Нас.). Ад пытаць, пытацца (гл.), у сучасным абстрактным значэнні ’задача, праблема’ (ТСБМ), відаць, еўрапеізм, утвораны на роднай глебе, параўн. Векслер, Hist., 149.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)