данты́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Зубны ўрач.

|| ж. данты́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. данты́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

данты́ст

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. данты́ст данты́сты
Р. данты́ста данты́стаў
Д. данты́сту данты́стам
В. данты́ста данты́стаў
Т. данты́стам данты́стамі
М. данты́сце данты́стах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

данты́ст м. данти́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

данты́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Зубны урач, зубны тэхнік.

[Фр. dentiste.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

данти́ст данты́ст, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

данты́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да дантыст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)