дамату́р
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дамату́р |
дамату́ры |
| Р. |
дамату́ра |
дамату́раў |
| Д. |
дамату́ру |
дамату́рам |
| В. |
дамату́ра |
дамату́раў |
| Т. |
дамату́рам |
дамату́рамі |
| М. |
дамату́ру |
дамату́рах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Дамату́р ’дамасед’ (Нас., Сл. паўн.-зах.). Як мяркуе Кюнэ (Poln., 51), гэта запазычанне з польск. domator ’дамасед’, якое, паводле Брукнера (93), ад польск. dom, але трансфармаванае паводле лац. слоў, на ‑tur.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)