дало́ўка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дало́ўка |
дало́ўкі |
| Р. |
дало́ўкі |
дало́вак |
| Д. |
дало́ўцы |
дало́ўкам |
| В. |
дало́ўку |
дало́ўкі |
| Т. |
дало́ўкай
дало́ўкаю |
дало́ўкамі |
| М. |
дало́ўцы |
дало́ўках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Ву́нках ’вунь там’ (Нас.). Форма старога меснага склону ад вунка, вункі (гл. вун); параўн. прыслоўі во́нках ’звонку’ ад во́нка, вонкі, дало́ўках ’унізе’ ад дало́ўкі, дало́ўка і інш. (Карскі 2-3, 77).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)