даку́чны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. даку́чны даку́чная даку́чнае даку́чныя
Р. даку́чнага даку́чнай
даку́чнае		 даку́чнага даку́чных
Д. даку́чнаму даку́чнай даку́чнаму даку́чным
В. даку́чны (неадуш.)
даку́чнага (адуш.)		 даку́чную даку́чнае даку́чныя (неадуш.)
даку́чных (адуш.)
Т. даку́чным даку́чнай
даку́чнаю		 даку́чным даку́чнымі
М. даку́чным даку́чнай даку́чным даку́чных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

даку́чны, см. даку́члівы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даку́чны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і дакучлівы. Дакучны камарыны звон Над рэчкай замірае. Танк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

доку́чный уст. даку́чны; назо́йлівы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Надалізоный ’надакучлівы, назойлівы’ (браг., З нар. сл.), надалызоны, надалызлівы ’дакучны’ (лоеў., Ян.), параўн. рус. надалызня, надольізня ’пра надаедлівага, неадчэпнага чалавека’, надалызить, надолызить ’абрыднуць, надаесці’, нада‑ льізть ’тс’. Няясна, магчыма, з метатэзай складоў ад надаза‑ лкць ’надакучаць’ або ад тальізаць ’тузаць, тармасіць, біць’ з азванчэннем т у інтэрвакальным становішчы; у карысць апошняга сведчаць таксама фанетычныя прыкметы (формы з ‑da‑, паралельныя да форм з ‑до‑, якія фіксуюцца ў паўночнарускіх гаворках) і зыходная семантыка, характэрная для рада дзеясловаў са значэннем ’надаядаць, надакучаць’, параўн. пададзець.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)