дагаво́рнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Работнік, які працуе па дагаворы.

|| ж. дагаво́рніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. дагаво́рніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дагаво́рнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дагаво́рнік дагаво́рнікі
Р. дагаво́рніка дагаво́рнікаў
Д. дагаво́рніку дагаво́рнікам
В. дагаво́рніка дагаво́рнікаў
Т. дагаво́рнікам дагаво́рнікамі
М. дагаво́рніку дагаво́рніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дагаво́рнік м., разг. догово́рник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

догово́рник разг. дагаво́рнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)