дагаво́рваць

дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. дагаво́рваю дагаво́рваем
2-я ас. дагаво́рваеш дагаво́рваеце
3-я ас. дагаво́рвае дагаво́рваюць
Прошлы час
м. дагаво́рваў дагаво́рвалі
ж. дагаво́рвала
н. дагаво́рвала
Загадны лад
2-я ас. дагаво́рвай дагаво́рвайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час дагаво́рваючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дагаво́рваць несов.

1. догова́ривать, доска́зывать; см. дагавары́ць 1;

2. (нанимать) подряжа́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дагавары́ць, -вару́, -во́рыш, -во́рыць; -во́раны; зак., што і без дап.

Скончыць гаварыць; давесці да канца пачатую прамову, выказаць сваю думку да канца.

Дакладчыка перапынілі, не далі д.

|| незак. дагаво́рваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дагаво́рваць і дагава́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да дагаварыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дагава́рваць,

гл. дагаворваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

догова́ривать несов. дагаво́рваць, дагава́рваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

доска́зывать несов. дака́зваць, дагаво́рваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дагава́рваць несов., см. дагаво́рваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дагаво́рвацца несов.

1. (уславливаться) догова́риваться, угова́риваться;

2. (доходить до чего-л. в разговоре) догова́риваться;

1, 2 см. дагавары́цца;

3. разг. (просить намёками) выпра́шивать; заи́скивать;

4. страд. догова́риваться, доска́зываться; см. дагаво́рваць 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

глыта́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што і без дап.

1. Пры дапамозе мышцаў горла праштурхоўваць што‑н. у стрававод і страўнік. Глытаць ежу. Глытаць пілюлі. // Уцягваць у сябе паветра, дым, пыл і інш. Глытаць паветра. □ Усё роўна, дзе грудзьмі глытаць Марскі ахрыплы вецер. Танк. // перан. Паглынаць, усмоктваць (пра багну і пад.). Краіна мая, Ты фашыстаў сустрэла Агнём і сякерай, Гранатай і стрэлам, Калола іх хвояй, Глытала дрыгвою. Панчанка.

2. Разм. Есці, піць з прагнасцю, вялікімі глыткамі. Удовін сын з сябрамі шклянкамі п’юць, а Вадапой — цэлымі бочкамі глытае. Якімовіч. // перан. З прагнасцю чытаць; прагна слухаць. Глытаць кнігі. □ Я глытаю кожнае дзедава слова. Бядуля.

•••

Глытаць слёзы — старацца стрымаць слёзы.

Глытаць сліну (слінку) — з зайздрасцю, з прагнасцю глядзець на што‑н. смачнае, прывабнае, але недаступнае.

Глытаць словы — гаварыць неразборліва, невыразна; не дагаворваць слоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)