даві́лка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
даві́лка |
даві́лкі |
| Р. |
даві́лкі |
даві́лак |
| Д. |
даві́лцы |
даві́лкам |
| В. |
даві́лку |
даві́лкі |
| Т. |
даві́лкай
даві́лкаю |
даві́лкамі |
| М. |
даві́лцы |
даві́лках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
даві́лка ж., тех. дави́лка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дави́лка ж.
1. техн. даві́лка, -кі ж.;
2. (ловушка) сіло́, -ла́ ср.; пятля́, -лі́ ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)