гу́капіс, -у, м. (спец.).

Гукавыя паўторы для ўзмацнення мілагучнасці і сэнсавай выразнасці мастацкага маўлення.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гу́капіс

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. гу́капіс
Р. гу́капісу
Д. гу́капісу
В. гу́капіс
Т. гу́капісам
М. гу́капісе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гу́капіс, -су м., спец. зву́копись ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гу́капіс, ‑у, м.

Падбор гукаў у літаратурных або музычных творах, якім дасягаецца патрэбны мастацкі эфект. Майстэрства гукапісу ў Багдановіча рабіла часам проста цуды. Лойка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зву́копись ж., спец. гу́капіс, -су м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

інструменто́ўка, ‑і, ДМ ‑тоўцы, ж.

1. Выклад музычнага твора для выканання аркестрам або інструментальным ансамблем; аркестроўка. Інструментоўка фартэпіяннай п’есы.

2. Аддзел тэорыі музыкі, які вывучае ўласцівасці асобных музычных інструментаў і прынцыпы іх спалучэння ў аркестры. Чытаць курс інструментоўкі.

3. перан. Спецыяльны падбор гукаў у вершы, які стварае пэўнае мастацкае ўражанне; гукапіс. Своеасаблівая інструментоўка прыведзеных радкоў даносіць да слыху грознае гудзенне бору. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)