гукаві́к
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
гукаві́к |
гукавікі́ |
| Р. |
гукавіка́ |
гукавіко́ў |
| Д. |
гукавіку́ |
гукавіка́м |
| В. |
гукавіка́ |
гукавіко́ў |
| Т. |
гукавіко́м |
гукавіка́мі |
| М. |
гукавіку́ |
гукавіка́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
гукаві́к, -ка́ м., разг. звукови́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
звукови́к спец., разг. гукаві́к, -ка́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)