гры́жа, -ы, мн. -ы, грыж, ж.

1. Хвароба, звязаная з выпадзеннем часткі якога-н. унутранага органа за межы поласці, у якой ён знаходзіцца.

2. Выпучаны такім чынам орган.

|| прым. гры́жавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гры́жа ж., мед. гры́жа

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гры́жа мед. гры́жа, -жы ж., разг. кіла́, -лы́ ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гры́жа, ‑ы, ж.

Хвароба, якая характарызуецца выхадам унутранага органа за межы поласці, у якой ён знаходзіцца, праз натуральную ці ненатуральную адтуліну ў гэтай поласці. Грыжа жывата. Грыжа мозга.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Гры́жа 1 ’грыжа’ (БРС). Рус. гры́жа, укр. гри́жа ’тс’ (агляд матэрыялу гл. у Трубачова, Эт. сл., 7, 161–162). Да *gryz‑ti ’грызці’: *gryz‑ja. Гл. яшчэ Фасмер, 1, 466.

Грыжа 2 ’сварка, лаянка і да т. п.’ (Нас.) ’згрызота’ (Шат., Сцяц.), ’грызня’ (Жд. 1). Належыць да слав. (прасл.) *gryža ’хваляванне, клопаты, гора, хвароба, рана, згрызота і г. д.’ (агляд у Трубачова, Эт. сл., 7, 161–162), якое паходзіць з *gryz‑ja (да *gryzti ’грызці’).

Гры́жа 3, грыжан, грыжына ’бручка’ (у паўночнай Беларусу гл. Смулкова, Лекс. балтызмы, 40). Запазычанне з літ. мовы (параўн. літ. gríežtas; Смулкова, там жа).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пупо́чны пупо́чный;

~ная артэ́рыя — анат. пупо́чная арте́рия;

~ная гры́жа — мед. пупо́чная гры́жа

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пупо́чный анат. пупо́чны;

пупо́чная арте́рия пупо́чная артэ́рыя;

пупо́чная гры́жа мед. пупо́чная гры́жа.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кіла́, -ы́, мн. кі́лы, кіл і -аў, ж.

1. Тое, што і грыжа (разм.).

2. Хвароба крыжакветных раслін, пры якой на карэнні ўтвараюцца нарасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

надчере́вный и надчерёвный анат. надчарэ́ўны;

надчере́вная (надчерёвная) гры́жа надчарэ́ўная гры́жа;

надчере́вная (надчерёвная) арте́рия надчарэ́ўная артэ́рыя.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нагры́жнік, ‑а, м.

Павязка, якая сцягвае і падтрымлівае месца, дзе знаходзіцца грыжа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)