гры́ва, -ы, мн. -ы, грыў, ж.

Доўгія валасы на шыі некаторых жывёл.

Конская г.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Гры́ва

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Гры́ва
Р. Гры́вы
Д. Гры́ве
В. Гры́ву
Т. Гры́вай
Гры́ваю
М. Гры́ве

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гры́ва

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. гры́ва гры́вы
Р. гры́вы гры́ў
Д. гры́ве гры́вам
В. гры́ву гры́вы
Т. гры́вай
гры́ваю		 гры́вамі
М. гры́ве гры́вах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гры́ва ж., в разн. знач. гри́ва;

ко́нская г. — ко́нская гри́ва;

г. валасо́ў — гри́ва воло́с;

◊ у хвост і ў ~ву — в хвост и в гри́ву;

пашкадава́ў воўк кабы́лу, пакі́нуў хвост ды ~ву — погов. пожале́л волк кобы́лу, оста́вил хвост да гри́ву

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гры́ва, ‑ы, ж.

1. Доўгія валасы на шыі некаторых жывёл. Конская грыва. Львіная грыва. // Разм. пагард. Пра доўгія валасы ў чалавека.

2. Прадаўгаватае ўзвышша, парослае лесам або травой. Дняпро плыве ўдалеч за грывы лясныя, у стэпе казацкім іскрыцца, як мора. Вялюгін. // перан.; чаго. Пра ўсё, што нагадвае сабой доўгія распушчаныя валасы. Грыва чорнага дыму. □ Цягнуцца па цячэнню грывы водарасцяў — зялёныя, сакавітыя. Карпюк.

•••

І ў хвост і ў грыву гл. хвост.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Гры́ва ’грыва’. Рус. гри́ва, укр. гри́ва, польск. grzywa, чэш. hříva, серб.-харв. гри̏ва, балг. гри́ва. Прасл. *griva ’тс’ < і.-е. *g​u̯rīu̯ā: ст.-інд. grivā́, авест. grīvā ’задняя частка шыі, патыліца’. Гл. Фасмер, 1, 458; Трубачоў, Эт. сл., 7, 129–130.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кабы́лін, ‑а.

Які належыць кабыле. Кабыліна грыва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

белагры́вы, ‑ая, ‑ае.

У якога белая грыва. Белагрывы конь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рёлка обл. (продолговатая возвышенность) града́, -ды́ ж., гры́ва, -вы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гры́ўка ж.

1. уменьш.-ласк. (к гры́ва) гри́вка;

2. (причёска) чёлка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)