Verbum

анлайнавы слоўнік

грунто́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

растушо́ўка, -і, ДМ -шо́ўцы, ж. (спец.).

1. гл. растушаваць.

2. мн. -і, -шо́вак. Палачка з мяккага матэрыялу для растушоўвання грунтоўкі, накладвання грыму.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

грунто́вачны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць для грунтоўкі (у 1 знач.). Грунтовачны састаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пако́ст, ‑у, М ‑сце, м.

Спецыяльна апрацаваны алей або тлушч, якія прымяняюцца для прыгатавання алейных фарбаў, лакаў, грунтоўкі, кіту і інш.

[Польск. pokost — лак.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

растушо́ўка, ‑і, ДМ ‑шоўцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. растушаваць. // Растушаваная частка малюнка. Чарцёж з растушоўкай.

2. Р мн. ‑шовак. Завостраная палачка з мяккага матэрыялу (паперы, корку, замшы і пад.) для растушоўвання грунтоўкі, накладвання грыму.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)