грабні́ца, -ы, мн. -ы, -ні́ц, ж.

Спецыяльнае збудаванне, прызначанае для захавання цела нябожчыка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Грабні́ца

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Грабні́ца
Р. Грабні́цы
Д. Грабні́цы
В. Грабні́цу
Т. Грабні́цай
Грабні́цаю
М. Грабні́цы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

грабні́ца

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. грабні́ца грабні́цы
Р. грабні́цы грабні́ц
Д. грабні́цы грабні́цам
В. грабні́цу грабні́цы
Т. грабні́цай
грабні́цаю		 грабні́цамі
М. грабні́цы грабні́цах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

грабні́ца ж. гробни́ца

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

грабні́ца, ‑ы, ж.

Спецыяльнае збудаванне, прызначанае для захавання цела нябожчыка. Грабніцы егіпецкіх фараонаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саркафа́г, -а, мн. -і, -аў, м.

У старажытных народаў: грабніца ў выглядзе труны (звычайна з каменя).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мегалі́т, ‑а, М ‑ліце, м.

Старажытнае збудаванне з вялізных камянёў (помнік, грабніца і пад.).

[Ад грэч. mégas — вялікі і lithos — камень.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

магі́льня, ‑і, ж.

Месца пахавання (склеп, грабніца і пад.) членаў аднаго роду, адной сям’і, выдатных дзеячаў і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гробни́ца грабні́ца, -цы ж.; (усыпальница) усыпа́льня, -ні ж., магі́льня, -ні ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

саркафа́г, ‑а, м.

У старажытных народаў — грабніца ў выглядзе труны (звычайна з каменя). У храме знайшлі старажытныя саркафагі, складзеныя з гладкіх каменных пліт. Штыхаў.

[Грэч. sarkophagos — літаральна пажыральнік мяса.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)