горба́тый
1. прил. гарба́ты;
2. сущ. гарба́ты, -тага м.;
◊
горба́того моги́ла испра́вит гарба́тага магі́ла вы́правіць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гарбава́ты слегка́ горба́тый; (о человеке — ещё) суту́лый
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гарба́ты
1. прил. горба́тый;
2. в знач. сущ. горбу́н;
◊ ~тага магі́ла вы́правіць — посл. горба́того моги́ла испра́вит
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Гарба́ты ’гарбаты’. Рус. горба́тый, укр. горба́тий, польск. garbaty, чэш. hrbatý, балг. гърба́т, серб.-харв. грба̀т і г. д. Прасл. *gъrbatъ (*gъrbatъjь) ’гарбаты’. Прасл. утварэнне суфіксам ‑аtъ ад *gъrbъ ’горб’. Падрабязны агляд слав. форм гл. у Трубачова, Эт. сл., 7, 198–199. Прасл. характар мае і бел. дыял. гарба́ч ’гарбаты’ (Бяльк.: гырба́ч); параўн. рус. дыял. горба́ч, укр. дыял. горба́ч (два гэтыя словы з некалькі іншай семантыкай), чэш. hrbáč, славен. grbač і г. д. (прасл. *gъrbačь; гл. Трубачоў, Эт. сл., 7, 198: пад *gъrbačь).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)